Amsterdam Bewaar

'Neem de klagende inwoners serieus'

'Neem de klagende inwoners serieus'
© Merel Corduwener

Als dorpsbewoners klagen we over de drukte, schreef Angelique Lombarts vorige week. Voor een aantal lezers van Het Parool in de (binnen)stad een schop tegen het zere been. Een selectie van de reacties.

Ineke van der Struijss: We komen er niet met een positieve insteek

Honderden gebouwen zijn ten prooi gevallen aan speculanten ten behoeve van hotelbouw

Citymarketing heeft Amsterdam veel goeds gebracht, stelt Angelique Lombarts in haar ingezonden stuk. Ze erkent dat er problemen zijn, maar bagatelliseert deze tegelijkertijd. De problemen worden niet benoemd en oplossingen niet aangedragen. Vooruitstrevende en tolerante bewoners zijn haar oplossing voor niet benoemde issues. Minder klagen, schouders eronder en niet meer provinciaals denken. Hiermee betuigt zij zich een goede spreekbuis van de gemeente.

De bezoekersstromen zijn nu al groot. Als de toeristen en bezoekersstromen exponentieel gaan toenemen naar een aantal van naar verwachting 28 miljoen per jaar in 2030, komen we er niet met een positieve insteek van de bewoners.

Het gaat om grote logistieke en sociaal-economisch vraagstukken waar de stad voor staat. Op het terrein van werkgelegenheid, diversiteit van bewoners en winkels, verkeersstromen (zowel op het water, wegen en openbaar vervoer), lucht- en milieuvervuiling, bezoekersstromen, toelevering van goederen en diensten, inzet hulpverleners, huur en woningbeheer, hadden al lang uitgewerkte meerjarenplannen kunnen en moeten klaarliggen.

Het gemeentebestuur is nu nog in het stadium van bewustwording van de problemen en noodzakelijke besluiten en maatregelen zijn nog lang niet getroffen.

Tolerant en vooruitstrevend houdt in dat de ervaringen van bewoners zich eindelijk vertalen in beleid dat snel wordt geïmplementeerd. Binnen de gemeente ligt de nadruk nog steeds op citymarketing. Horeca en economische belangen staan voorop.

Honderden gebouwen, die voor woningbouw beschikbaar gesteld hadden kunnen worden zijn ten prooi gevallen aan speculanten ten behoeve van hotelbouw.

Kortom nog genoeg te doen. Met het oude denkkader van 'gezelligheid kent geen tijd' komen we er niet.

Bewoners worden zoet gehouden met een balansnota. Een beleidsnota, die bol staat van vage voornemens en kan worden gezien als een uitsteloperatie.

Tot de volgende verkiezingen kan het gemeentebestuur haar politiek van uitstel - wat onderzoek doen en wat experimenten uitvoeren - doorzetten. Bewoners van de stad zullen dan hopelijk inzien dat dit stadsbestuur onder leiding van D66 en VVD onze stad in de uitverkoop heeft gezet zonder grondige voorwaarden te creëren voor een leefbare samenleving.

Teun van Hellenberg Hubar: Kennelijk een boodschap aan dovemansoren

Treed als overheid op tegen de uitwassen

Zelden zo'n kortzichtig en doorzichtig stuk gelezen als dat van Angelique Lombarts, citymarketeer en actief in de lokale D66-organisatie. We moeten volgens haar niet klagen over de toenemende druk van het toerisme op de leefbaarheid, maar kijken hoe het in miljoenensteden in Afrika en Azië gaat. Ik wist niet dat het toerisme daar ook al voor problemen zorgde?! Ik zou zeggen: kijk naar Barcelona en trek daar je les uit.

Maar goed, de grenzen van de stad oprekken naar Almere en Zaanstad, dat is volgens haar de oplossing. Alsof dat niet betekent dat er nog meer toeristen naar de Amsterdamse binnenstad zullen komen. Kent ze de groeicijfers en de prognoses niet? Beseft ze niet dat nog meer accommodatie en marketing die groei alleen nog maar zullen aanjagen?

Waarschijnlijk wel, maar dat toegeven zou als citymarketeer niet zo handig zijn, natuurlijk. Dus is het weer het bekende liedje dat we zo langzamerhand kennen uit de hoek van D66: niet zeuren en gaan met die banaan! Dat het toerisme grimmige kanten heeft waar bewoners van de Amsterdamse binnenstad op bepaalde hotspots en tijden extreem veel last van ondervinden, is kennelijk een boodschap aan dovemansoren.

Bewoners zijn niet voor niets aan het morren: er is een kritische grens aan wat nog acceptabel is. Groeien en bloeien is prima, zolang de negatieve effecten ook worden gepareerd. Hoe? Door als overheid op te treden tegen uitwassen. Helaas is door de huidige coalitie danig op handhaving bezuinigd. Dat is waar de overheid in de stad voor zou moeten zorgen, in plaats van geld te spenderen aan citymarketeers.

Erik Bouwer: Stad bestaat bij gratie van haar inwoners

"Het Rijks wordt niet gesloten als er 150 in plaats van 300 festivals zijn en trams blijven gewoon rijden als een festival wat minder dan 115 dB produceert"

Na wat uitglijders over 'perceptie' is nu eindelijk in de Stopera doorgedrongen dat de groei van het toerisme in Amsterdam ook een keerzijde heeft. Amsterdam is niet de enige stad: in Berlijn wordt Airbnb aan banden gelegd, in Barcelona gaan bewoners de straat op, in Venetië zijn de meeste bewoners de stad al ontvlucht.

Raadsleden komen nu zelf ook met beleid dat er aan moet bijdragen dat het toerisme in Amsterdam ook op de langere termijn verantwoord kan groeien. Of ze daarmee ver genoeg gaan, is de vraag.

Anderen maken zich juist zorgen over die toegenomen aandacht voor de keerzijde van de snelle groei. Niet verwonderlijk dus dat vertegenwoordigers van de toerisme- en entertainmentindustrie in actie kwamen. Daniel van Drunen schreef in deze krant serieus dat babyboomers de grootste klagers zijn. Niet-babyboomers (jongeren, ouderen) komen blijkbaar niet in aanmerking om moeite met festivaloverlast te hebben.

Er is nog niemand die gezegd heeft dat er te veel festivals zijn, of dat alle festivals moeten worden verboden. Het zijn er wel veel en ze maken soms erg veel lawaai. Bij 'duurzaam' doen, hoort ook dat je rekening houdt met Amsterdammers die niet willen 'meegenieten'.

Van Drunen maakt zich vooral zorgen dat de stem van weinigen het plezier van velen in de weg komt te staan: vertrutting loert! Ik ben benieuwd waar zijn tolerantiegrens ligt tegen de tijd dat hij wat ouder is of wanneer hij zich in een andere situatie bevindt - bijvoorbeeld nachtdiensten draaien op een spoedeisende hulp, een huilbaby zien te overleven of gewoon gek worden van bastonen die je huis laten trillen.

Ook Angelique Lombarts, actief in citymarketing, zegt dat almaar klagen over drukte niet helpt. Ze stelt dat er alleen wordt gepraat over problemen en over de noodzaak de groei te beteugelen en wijst graag op 'wat die groei ons heeft gebracht': zoals trams die vaker rijden en het Rijks dat anders niet zou kunnen bestaan.

We weten allemaal dat het Rijks niet wordt gesloten als er 150 in plaats van 300 festivals in de zomer zijn. En dat trams gewoon blijven rijden als festivals wat minder dan 115 of 120 dB(C) produceren, zodat het publiek niet meer met oordopjes hoeft rond te lopen. Kortom, stop met klagen over klagers, stop met dwepen met economische groei. Een stad bestaat allereerst bij de gratie van haar bewoners. Neem die uitermate serieus en zet hen op de eerste plaats.