Het is altijd interessant in het buitenland de bus te nemen. Waarom? Omdat dit heel goed weergeeft hoe de ‘normale’ man of vrouw zich van A naar B begeeft. ‘Normaal’ in de zin van degenen die zich (nog) niet een auto kunnen permitteren en daarom aangewezen zijn op het openbaar vervoer. Want juist in ontwikkelende landen is het reizen in een eigen auto een duidelijk teken van dat je het goed hebt en boven een bepaalde klasse uitstijgt. Het geeft aan dat je ‘geslaagd’ bent. Althans in Indonesië heb ik me laten vertellen. Dus hoe krom je er ook voor moet liggen, een auto is belangrijk voor je maatschappelijk aanzien.
Vandaar dat ik altijd een ritje met de bus maak. Want het geeft mij snel inzicht in bepaalde zaken. Zoals bijvoorbeeld omgangsvormen. Mijn ervaringen van afgelopen zomer in Bandung (Indonesië) en Ierland zijn hier een voorbeeld van.
Zo luidde de kop in Het Parool van zaterdag 29 juli ’17. Dat intrigeert me, te meer omdat tal van nationaliteiten veel gastvrijer blijken dan wij Nederlanders. Het artikel lezend worden twee redenen aangevoerd: 1) de overvolle agenda’s en 2) het gericht zijn op het gezin. Zonder deze twee argumenten tegen te willen spreken, ik heb hier immers geen onderzoek naar gedaan, krap ik me toch achter de oren.
Niemand gaat graag naar ’t ziekenhuis; niet thuis, in je eigen land en al helemaal niet wanneer je op reis bent. Soms kan ’t niet anders. Ook omdat de gezondheidszorg elders anders is georganiseerd dan in Nederland.Het overkwam mij toen ik recent in Indonesië verbleef. Vlak na aankomst kreeg ik last van mijn rug. Zelfs zo erg dat zitten, staan, lopen en liggen moeilijk en pijnlijk werd. Ibuprofen en paracetemol hielpen slechts korte tijd. En naar ’t leek, steeds korter en korter. Dus moest ik op zoek naar een dokter.
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan en uiteindelijk kwam ik uit in het ziekenhuis Santo Borromeus. Een hospitaal van katholieke gezindte, oud overblijfsel van de Nederlandse inmenging in dit land.
Zonder kennis van zaken liep ik de eerste de beste ingang in om te vragen waar en bij wie ik moest zijn.
Helaas was de ortopeed die dag niet aanwezig en moest ik tot de volgende dag wachten. Echter met een van pijn vertrokken gezicht werd ik meteen op een bed gelegd: in de E.R.! Zo erg was het nu ook weer niet, en zeker niet urgent. Wel pijnlijk, dat dan weer wel.